Έρχεται, εντελώς αναπάντεχα, μία
στιγμή στη ζωή σου που σε περικυκλώνει
και σε περιορίζει μια πυκνή ομίχλη.
Από ένστικτο ίσως, σταματάς να περπατάς, εάν βρίσκεσαι σε κίνηση. Δίπλα σου
ακούς τις φωνές που είχες καθ’ όλη τη
διαδρομή σου. Μη μπορώντας να βρεις, μόνος σου, διέξοδο μέσα στη
συγκεχυμένη αυτή κατάσταση, αποφασίζεις να ζητήσεις βοήθεια από αυτούς που
τυπικά βρίσκονται δίπλα σου, γύρω σου. Και φωνάζεις, και φωνάζεις μα διαπιστώνεις
μια τρομακτική σιγή. Οι φωνές που σε συντρόφευαν, έξω από το δικό σου ομιχλώδες
τοπίο, ξαφνικά επέλεξαν άλλον δρόμο. Άλλοι κωφεύουν, άλλοι δειλιάζουν ίσως….
Ναι, απογοητεύεσαι…. Εκεί ακούς κάποιον να απαντά στο κάλεσμά σου! Νιώθεις πως
είναι πολύ πιο μακριά σου απ’ ότι οι φωνές, που τυπικά εν τέλει, σε συνόδευαν. Αναθαρρεύεις!
Σκέφτεσαι πόσο δύσκολο είναι για τη φωνή έξω από τον κύκλο να σε οδηγήσει.
Θέλει θάρρος και τόλμη, καθώς η φωνή έξω από την ομίχλη δε γνωρίζει που ακριβώς βρίσκεσαι, αν είσαι σε ασφαλές
σημείο ή στο χείλος του γκρεμού. Και όσο πλησιάζεις προς εκείνη τη φωνή, η
φιγούρα της μπορεί σε σένα να μην είναι ορατή, μα εκείνη έχει αρχίσει να βλέπει
τη δική σου.
Για το ένα και μοναδικό άτομο που
παρέμεινε δίπλα στην ομίχλη μου.
Σ’ ευχαριστώ Ιπποκράτη!
Σχόλια