Νίκος Κυριακίδης ποιητής

Ο Νίκος Κυριακίδης γεννήθηκε το 1960 πίσω απ’ τα προσφυγικά του Αϊ-Σώστη. Είναι μαθηματικός. Πρωτοεμφανίστηκε στο διαδίκτυο το 2011 και οι “Δρόμοι με ματωμένα γόνατα” είναι το πρώτο του βιβλίο.





Ε.Γκ. α) Αν θεωρήσουμε πως η σημερινή εποχή έχει αλλοτριώσει τον άνθρωπο, πώς θα μπορούσε να τον βοηθήσει η ποίηση; 

Ν.Κ Η ποίηση έχει όρια. Η τέχνη γενικότερα έχει όρια επίδρασης, αλλά κάποιες μορφές της όπως η μουσική, το θέατρο σε μικρότερο βαθμό, ο κινηματογράφος, έχουν πλάτος. Προυποθέτουν συνύπαρξη φυσική ή νοητική, ‘’πολλών’’. Η ποίηση πάντα και ιδίως σήμερα, μόνο τον ρόλο ενός μικροκαταλύτη συνειδήσεων μπορεί να παίξει.


Ε.Γκ. β) Μέσα από το έργο του ο ποιητής συνήθως «απελευθερώνει» κρυμμένα κομμάτια της προσωπικότητας του και του χαρακτήρα του. Μιλήστε μας λίγο για τη διαδικασία της δημιουργίας όπως την αντιλαμβάνεστε εσείς.

Ν.Κ Η γραφή είναι μια εξομολόγηση που όπως κάθε παρόμοιά της, φωνάζει γι' ανάγκη επικοινωνίας κι ας μη μοιραστεί με κάποιον άλλο. Σαν το πιτσιρίκι που όντας μόνο του, παίζει με τον φανταστικό του, φίλο.


Ε.Γκ. γ) Είναι, σήμερα, οι ποιητές απρόσιτοι κατά την αντίληψη που έχει επικρατήσει από την εποχή των καταραμένων ποιητών;

Ν.Κ Ποτέ δεν ήταν, απλά είναι –όπως πάντα-μη εύκολα αναγνώσιμοι, κυρίως μη ‘‘ευπώλητοι’’. Κάποιοι που γίνονται βιοτεχνία ‘’γενικής αποδοχής’’, είναι είτε κατά κανόνα υπηρέτες αυτού που υπαγορεύεται ν΄ακουστεί, είτε κάποιοι πολύ φωτεινοί-δυνατοί, που ‘’σπάνε το τσόφλι’’ και μάλιστα σ ενεστώτα χρόνο.
Αλήθεια… ποιός είναι αληθινά ο ‘’καταραμένος;’’ 


Ε.Γκ. δ) Θεωρείτε ότι ο Έλληνας και ειδικά τα νέα παιδιά διαβάζουν ποίηση; Και αν ναι, σε ποιους ακριβώς ποιητές δείχνουν την προτίμησή τους; 

Ν.Κ Δε διαβάζουν μαζικά, όπως πάντα. Διαβάζουν αναγκαστικά, λίγο και ό,τι τους πουν οι ‘’περί τέχνης  ειδήσεις των 8’’.
Αλλιώτικα θα έγραφαν ιδίως οι ίδιοι τα καλύτερα της εποχής μας, έστω βουβά ( κάποιοι το κάνουν....είμαι βέβαιος, αυτοί που οι κατεστημένοι φλώροι του χώρου, τους ‘’δίνουν συμβουλές’’)


Ε.Γκ. ε) Αν δεν γεννιόσασταν στην Ελλάδα και ζούσατε σε κάποια άλλη χώρα, θα επιχειρούσατε να γίνετε κάτι άλλο εκτός από ποιητής;

Ν.Κ Μα, ούτε στην Ελλάδα είμαι ποιητής. Παντού θα σκεφτόμουν, θα έγραφα κάποιες σκέψεις, κυρίως θα ήμουν το μέγιστο της ποίησης-αναγνώστης της.


Ε.Γκ. στ) Η ποίηση πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή σας, τι σημαίνει για εσάς και πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την ποίηση;

Ν.Κ Ασκώ πέντε χρόνια πια, το επάγγελμα του αναγκαστικά ‘’συνταξιούχου ανα διετία’’, στ΄αλήθεια βαρύ επάγγελμα και η ποίηση είναι σημαντική για μένα, ιδίως σαν αναγνώστη. Δεν ψεύδομαι... δεν αποτελεί κάποια από τις βασικές προτεραιότητες της ζωής μου......καθαρά ‘’μη ποιητής’’.


Ε.Γκ. ζ) Ποιες δυσκολίες συναντάτε στην ποιητική τέχνη από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι την πραγμάτωσή της;

Ν.Κ Καμία...αυτό είναι η ποίηση, κραβγή ( με ‘’βήτα’’) επεξεργασμένη μεν, αλλά κραβγή. Δομημένη συχνά σύνθετα, αλλά πάντα ο εαυτός της. Θαυμάζω και συγχρόνως αναρωτιέμαι πως μπορούν κάποιοι να γράψουν μυθιστόρημα. Πρέπει να θέλει κυρίως, τεράστια υπομονή.


Ε.Γκ. η) Πείτε μας τι εκφράζετε με την ποίησή σας και τι θέση κατέχει ο έρωτας μέσα σ' αυτήν;

Ν.Κ Εκφράζω ρεαλιστικά και μόνον-ελπίζω και έντιμα-την άποψή μου για τον κόσμο, τη ζωή,  που είναι πέρα, πάνω και ιδίως  χωρίς εμένα. Θέλω και είμαι ευτυχής αν το πετύχω έστω ελάχιστες φορές, να δώσω κάποια κομμάτια μου.
Ο έρωτας είναι παντού, ιδίως στην ‘’μη ερωτική’’ ποίηση, εκεί που το σώμα σαν πάσχον, είναι ευρωτεύσιμο.


Ε.Γκ. θ) Μιλήστε μας για τα βιβλία που έχετε γράψει μέχρι τώρα.

Ν.Κ Μπορεί να έχω γράψει πολλά, έχω εκδόσει όμως ένα και πιθανότατα το τελευταίο......τους ‘’Δρόμους με ματωμένα γόνατα’’,  από τις εκδόσεις  Ars Poetica.


Ε.Γκ. ι) Ποια είναι η σχέση σας με τον χρόνο και πως η ποίηση απαλύνει τις πληγές του;

Ν.Κ ‘’Ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός’’ που έλεγε όταν ήταν ‘’νέος’’ ο Αγγελάκας, ευτυχώς το βέλος του είναι μπροστά. Η σχέση μου μαζί του, είναι να σκέφτομαι αυτά που υπάρχουν σήμερα. Η ποίηση δε γιατρεύει πληγές, μάλλον τις ξύνει αν έχει τα κότσια.


Ε.Γκ. κ) Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ακουστεί η φωνή ενός νέου λογοτέχνη στην Ελλάδα του σήμερα, όταν συναντά κλειστές τις πόρτες των εκδοτικών οίκων;

Ν.Κ Όσο ήταν και παλιά, πάντα. Λένε πως υπάρχουν ‘’πολλοί ποιητές’’, ψέμα. Η αναλογία αυτών που γράφουν σε σχέση με τον πληθυσμό που ξέρει γράμματα, ελάχιστα έχει αλλάξει δεκαετίες τώρα. Λένε πως υπάρχουν πολλά φόρα-το διαδίκτυο. Η ποίηση θέλει να επανέλθεις για μια λέξη, ένα στίχο, αυτό θέλει χαρτί. Οι εκδοτικοί οίκοι;  Στην ουσία πρόκειται για 3-4 μαγαζάκια, ποικιλόμορφα επιδοτούμενα  από αδιαφανείς φορείς στους οποίους πρoίστανται, με κάποιους μικρούς δορυφόρους, που εκτός της προώθησης ιδεολογιών και προσώπων που θέλουν γενικά δεν αναζητούν νέες φωνές ή τις πνίγουν. Εδώ και χρόνια τώρα μάλιστα στο όνομα της κρίσης-ως και η ποίηση ποτέ δεν ήταν "πιασάρικο προιόν", ζητούν και την αυτοχρηματοδότηση όσων εκδίδει ένας συγγραφέας. Να γιατί, η Τέχνη δεν αλλάζει τον κόσμο.


Ε.Γκ. λ) Ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν για την ποίηση στην εποχή του διαδικτύου;

Ν.Κ Μάλλον απάντησα πριν. Νομίζεις πως κάτι έχεις διαβάσει, αλλά σου έχει μείνει το πολύ, μόνον το στυλ.


Ε.Γκ. μ)  Ένα ποίημα είναι σπουδαίο όταν…

Ν.Κ ‘’Είναι’’....τι να πω, η κριτική είναι τόσο παλιά όσο η τέχνη. Εμένα μου φαίνεται αστεία, η ανάγκη των ανθρώπων για τυχερά παίγνια και διαγωνισμούς. Με κάθε σεβασμό δεν το θεωρώ επιστήμη, ‘’σπουδή’’ σε κάτι  ναι.
Ας πούμε κάτι είναι σημαντικό, όταν σε βάθος χρόνου, από πολλούς και διαφορετικούς, αποτιμάται σαν τέτοιο....αν αυτό, είναι απάντηση.


Ε.Γκ. ν) Πείτε μας ένα στίχο που σας χαρακτηρίζει απόλυτα.

Ν.Κ Πολλοί...ας πώ... κάθε στίχος του ‘’κλεισίματος’’, της ‘’Λησμονημένης’’ του Σαχτούρη.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ

«Τι δουλειά κάνεις;»

«Πουλάω… παίρνω τα ΚΤΕΛ και μια βαλίτσα.

Πάντα υπάρχει κάποιο ανοιχτό ξενοδοχείο.

Μένω, μετά μαζεύω παραγγελίες,

φεύγω».

Σ’ ένα καταπράσινο δάσος υπήρχε μια όμορφη αλεπού,

πολύ μικρή για μεζές

πολύ – πολύ μικρή για να μη χορταίνει εύκολα.

Όταν ξέμενε,

επιτάχυνε το βήμα, έφτανε στις παρυφές της πόλης,

όρμαγε στα σκουπίδια,

επέστρεφε.

«Όλοι θέλουν

ένα τηλέφωνο, μια διεύθυνση υποψήφιων νεκρών.

Άλλοι για όργανα,

άλλοι για καμιά γρήγορη αρπαχτή στη διαθήκη,

άλλοι – οι πιο πολλοί-

να ξελαμπικάρουν:

Μια ζητούμενη ευθανασία

ένας φόνος χωρίς άλλοθι, κόστος, φλυαρίες».

Η αλεπού δεν είναι πονηρό ζώο-

θα την έλεγες

ευπροσάρμοστη

ολιγαρκή

κυρίως χωρίς φαντασία

και όνειρα.

Γι’ αυτό και η ουρά της είναι φουντωτή, εντυπωσιακή,

περισσότερο από ολόκληρο το ζώο.

Σαν να λέει:

«Από μένα θυμηθείτε

μόνο τη φυγή μου».

Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στην Εύη Γκάλαβου.