Κριτική - παρουσίαση "Ακόμα και οι θεοί συγκινούνται" του Χρήστου Λαμπρούδη

Κάποιοι γνωστοί, μου μίλησαν για τον συγγραφέα Χρήστο Λαμπρούδη και μ’ αυτό τον τρόπο κίνησαν την περιέργεια μου. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στα Γιαννιτσά απ’ όπου κατάγεται. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία αλλά και κλασική κιθάρα στο Δημοτικό Ωδείο Γιαννιτσών και αργότερα στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης. Η  ιστορία, η μουσική και η συγγραφή είναι οι αγαπημένες του ασχολίες. Έχει γράψει ποίηση, μουσική και στίχους. Συμμετείχε με την κιθάρα του σε πολλά μουσικά σχήματα.

Φτάνει λοιπόν στα χέρια μου, Ιούνιος του 2012, το καλαίσθητο βιβλίο του. Μαύρο σκληρό εξώφυλλο από τις εκδόσεις «Οσελότος». Διαβάζω τον τίτλο: «Ακόμα και οι θεοί συγκινούνται», ο οποίος φανερώνει πως θα διαβάσω ένα βιβλίο που ανήκει στη φανταστική λογοτεχνία.

Είναι αλήθεια πως δεν το τελείωσα μέσα σε μία νύχτα και αυτό όχι γιατί δεν ήταν ενδιαφέρον, ίσα-ίσα, δεν ήθελα με μια βιαστική ανάγνωση να χάσω και να προσπεράσω τα ζητήματα που απασχολούν τον συγγραφέα και κρύβονται πίσω από τις λέξεις.

Η υπόθεση: «Ούτε κι εγώ ο ίδιος θυμάμαι πια πόσο καιρό περιπλανιέμαι. Όλα ξεκίνησαν ξαφνικά... Όταν άνοιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι σε έναν ξένο κι άγνωστο κόσμο. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω εάν είναι όλα αυτά πραγματικότητα… Πρέπει να βρω ποιος είμαι, πώς βρέθηκα εδώ. Οι απορίες μου, όλα αυτά που πρέπει να ξεδιαλύνω, άρχισαν να περιπλέκονται σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας επάνω μου. Τη νιώθω να με πλακώνει! Να με πνίγει! Στ’ αλήθεια, τι μου συμβαίνει; Πρέπει να βρω για ποιον λόγο βρίσκομαι εδώ. Με ποιον τρόπο θα ελευθερωθώ».
 Ένας έκπτωτος άγγελος λοιπόν, από τον κόσμο των πνευμάτων διαγράφει τη δική του πορεία στον κόσμο των ανθρώπων. Απ’ την εικόνα του εξωφύλλου και την ανάγνωση του οπισθόφυλλου όπου αποτυπώνονται μερικές σκέψεις και ερωτήματα που βασανίζουν το μυαλό του πολεμιστή, αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για το ημερολόγιο ενός πολεμιστή του φωτός σ’ έναν κόσμο φαντασίας.

Μια σκέψη στο μυαλό τον συντροφεύει, που δεν είναι άλλη από την αναζήτηση του αιώνιου μισού του. Μοναχικός, αποκρουστικός εξ όψεως στον κόσμο των ανθρώπων, αποζητά τη λύτρωση ή την αυτοκαταστροφή. Διαβάζουμε με αμείωτο ενδιαφέρον τις αγωνιώδες προσπάθειες του μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, μέχρι να βρει τις απαντήσεις που αποζητά. Ο συγγραφέας μέσα απ’ τον ήρωα του κάνει μια προσπάθεια να σκύψει πάνω από την ψυχή του ανθρώπου και να τη μελετήσει σε βάθος, να καταφέρει να διαβάσει και ν’ ακούσει όσα έχει να του ψιθυρίσει εκείνη στις σιωπηλές ώρες. Έρχεται αντιμέτωπος με τη μοναξιά του, τα λάθη του, τις προσδοκίες του, ελπίζοντας πως έτσι θα βρεθεί τρόπος να λύσει όλες τις ερωτήσεις που απασχολούν τη σκέψη του. Ποιος πραγματικά είναι ο ήρωας, ποιος ο προορισμός του κι αν το πεπρωμένο και η μοίρα οδηγούν τα βήματά του ή είναι αυτός ο ίδιος που ορίζει την πορεία της ζωής του; Λυρικά στοιχεία και δημιουργική φαντασία πλαισιώνουν το βιβλίο αυτό.

Η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του ήρωα γίνεται η ευκαιρία για να περάσει ο συγγραφέας τις προσωπικές του απόψεις για έναν καλύτερο ανθρώπινο κόσμο. Ερωτήματα όπως «υπάρχει θεός, είναι υπεύθυνος για την πορεία του κόσμου ή οι ίδιοι οι άνθρωποι και η απραξία, τους έχουν οδηγήσει στην απέναντι όχθη του μίσους και της κακίας, της αποδόμησης του κόσμου;». Αναμοχλεύονται προβληματισμοί σχετικά με την έλλειψη σκέψης, της μη ελεύθερης βούλησης, της αποχαύνωσης. Γίνεται αναφορά στη νέα τάξη πραγμάτων και στο πόσο εύκολα η μάζα, ο όχλος μπορεί να γίνει μια εύκολη λεία στα χέρια επικίνδυνων αρχηγών- ηγετών, όταν υπάρχει παντού γύρω φανατισμός.

Το όλο εγχείρημα του συγγραφέα χαρακτηρίζεται από γρήγορη πλοκή, λυρισμό και φαντασία, πετυχημένη χρησιμοποίηση μύθων και πραγματικότητας, αναζήτηση του κρυμμένου εαυτού και του αιώνιου «πεπρωμένου». Επίσης, αναδεικνύεται ο συνεχής αγώνας του καλού και του κακού για το ποιο από τα δύο θα επικρατήσει σε μια κοινωνία που παραπαίει μεθυσμένη και κλυδωνίζεται σαν ακυβέρνητο καράβι περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή τους «από μηχανής Θεούς» για να σωθεί.

Συγχαρητήρια στον Χρήστο Λαμπρούδη για το όμορφο μυθιστόρημα: «Ακόμη και οι θεοί συγκινούνται».


Εύη Γκάλαβου