Δίνω σημασία πολύ στις λεπτομέρειες και αναλύω γεγονότα και καταστάσεις περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε. Κάποτε προσπάθησα πολύ να φυλακίσω τις σκέψεις μου, που τρέχουν εσωτερικά του εγκεφάλου με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ήταν μάταιο. Οι σκέψεις συνέχιζαν την πορεία τους με μεγαλύτερη ταχύτητα. Έτσι αποφάσισα να μην αφήνω τίποτα να φεύγει απ’ τα δυο μου χέρια χωρίς να το έχω μελετήσει, να το έχω γευτεί, χωρίς να το έχω πρώτα μυρίσει, χωρίς να το γνωρίσω αν γίνεται ακόμα και αμέσως μετά τη γέννησή του.
Την προηγούμενη εβδομάδα, διασχίζοντας αναγκαστικά τη λαϊκή αγορά, για να φτάσω στο σπίτι μου, ξαφνικά αποφάσισα ν’ αλλάξω πορεία, ενώ συνήθως ακολουθώ την ίδια πάντοτε διαδρομή. Ανέβηκα την Σμύρνης, δυσανασχέτησα στην αρχή• είχε πολύ ζέστη, και η αναζήτηση ίσκιου στο πεζοδρόμιο μ’ έκανε να κατσουφιάσω για την αλλαγή της πορείας μου την τελευταία στιγμή. Επιβράβευσα τον εαυτό μου, που μήνες ολόκληρους ακολουθώ τα ίδια μονοπάτια, γιατί ξέρω κάθε χιλιοστό τους, θαρρείς και είναι χαρτογραφημένα στη μνήμη μου. Ασυναίσθητα αποφεύγω τις λακκούβες ακόμα και πάνω στα πεζοδρόμια. Έχω μάθει που θα βρω τον ίσκιο το καλοκαίρι και πώς να προφυλαχτώ από τους δυνατούς βοριάδες το χειμώνα, ενώ το φθινόπωρο ξεγλιστρώ με μαεστρία ανάμεσα στα λιμνάζοντα νερά.
Ενδεδυμένη τις σκέψεις και πορευομένη σε νέα γειτονιά, άκουγα διαρκώς και όσο πλησίαζα στο τέρμα της οδού, όλο και πιο έντονα, καθαρά, χαρούμενες παιδικές φωνές. Διέκοψα τις άσκοπες γκρίνιες μου και προσήλωσα το βλέμμα μου στα χαριτωμένα κορίτσια που με πλησίαζαν, κρατώντας στο ένα χέρι τους πολλά ζωγραφισμένα χαρτιά. Φύλλα, απλές σελίδες ενός κοινού μπλε τετραδίου, μου θύμισαν τα σχολικά μου χρόνια. Ήταν τρία κορίτσια, πάσχισα να μαντέψω πότε γεννήθηκαν, την σήμερον ημέρα δεν πέφτεις μέσα, μεγαλώνουν πιο γρήγορα από την ηλικία τους.
Αποφάσισα να σταθώ και να τα ρωτήσω.
- Αναστασία και είμαι 9 χρονών, αυτή είναι η αδερφή μου τη λένε Μαρία.
Κοίταξα τη Μαρία, καθώς μου την έδειχνε και ήταν ένα χαμογελαστό και πρόσχαρο μικρό παιδάκι 7 ετών. Η πιο ψηλή ήταν η αρχηγός τους, ντροπαλή από κοντά, 11 ετών ξαδέρφη τους.
- Τι είναι αυτά; τις ρώτησα και πήρα αυτό που μου πρόσφεραν.
- Πουλάμε βραχιόλια και εδώ στις σελίδες από τα τετράδια μας, έχουμε γράψει τις ώρες και τις μέρες που θα είμαστε κάτω στο πεζοδρόμιο.... είπε η μικρή και έτσι όπως την κοίταξα μάλλον τρόμαξε απ’ το απορημένο μου βλέμμα και κρύφτηκε πίσω από τη ψηλή.
Έσκασα ένα γλυκό χαμόγελο. Τότε πήραν θάρρος και άρχισαν να τιτιβίζουν χαρούμενα γύρω μου. Και τι δεν μου είπαν και πόσα μου εκμυστηρεύτηκαν.
Δεν μου άρεσε όλο αυτό, το ομολογώ. Κάθισα μαζί τους για λίγο και μιλήσαμε. Είναι ωραίο να είσαι ευχάριστος, πρόσχαρος και ανοικτός, μα πάντα ελλοχεύουν κίνδυνοι. Ειδικά στις μέρες μας!
Τις παρότρυνα να συνεχίσουν με το ίδιο πάθος να διαφημίζουν και να μοχθούν για τη πραμάτεια τους, μα να είναι περισσότερο προσεκτικές και επιφυλακτικές, ακόμα και σε ένα γλυκό χαμόγελο σαν το δικό μου.
Εύη Γκάλαβου
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Hellas News New York - Toronto - Athens
21 Ιουλίου 2012 αριθ. φυλλου 982
Σχόλια
Ζητώ συγγνώμη που άργησα..:-)
Σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου καλο σ.κ σου εύχομαι.
Το τιτίβισμα είναι όμορφο.. δεν μου άρεσε το γεγονος πως οι μικρές εμπιστεύονται εύκολα αγνώστους και μοιράζονται διάφορες πληροφορίες.
Για σκέψου το..
σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο καλό σ.κ και σε σένα.