Θυσία.

Θωπεύω το θυσιαστήριο,
με τα μάτια κλειστά,
μου είναι γνώριμο.

Αιώνες πριν
νύμφη του θεού Έρωτα
με λευκή σάρκα
ήταν η μόνιμη κατοικία.

Αλυσίδες στα χέρια
αλυσίδες στα πόδια
δεμένο πρόσωπο
και λέξεις άγνωστες
που χτυπιούνται μέσα
σε ένα δωμάτιο που μυρίζει
σάπιο κρέας και αίμα
και εκείνη η φιγούρα
να μαντεύω το βιασμό της κραυγής
με λεπίδα που αστράφτει
να αιωρείται
και να γλύφει
πότε λαιμό και πότε χέρια.

Μα αυτά πέρασαν
καίγονται σε μια φωτιά
ψεύτικης ανάμνησης.

Η δική μου συμμετοχή στην πρώτη Ποιητική Ανθολογία απ τις εκδόσεις "Πνοές λόγου και τέχνης".

Καλοτάξιδα όλα τα ποιήματα.