αγόρασα όνειρο δίπλα στο οικόπεδο σου, σε σχήμα μήλου, 

κόκκινου σαν της πρώτης αμαρτωλής που λέρωσε τον ουράνιο παράδεισο.

αντέγραψα την όψη σου και την φόρεσα στο δικό μου σπιτάκι, 

μόνο που.. έκανα μερικές αλλαγές

άφησα την σοφίτα σε σένα

η αμαξοστοιχία μας χώριζε κάθε μέρα την ίδια ώρα, 

το τέρμα της μια λίμνη απύθμενη σαν τα όνειρα 

άφηνες κάθε πρωι την πόρτα ανοικτή

και το παράθυρο της σοφίτας το βράδυ

τρύπωνα σε κάθε σου κάλεσμα

κάνεις πως διορθώνεις τον φράχτη κάθε πρωί που άπλωνω τα ρούχα,
γυμνή

δεν μιλάμε ποτέ με λέξεις,
χρωματιστές κραυγές τη στιγμή της συνουσίας