Σήκω!

Σήκω Λάζαρε και μη κοιμάσαι...

Πέμπτη ίσως έκτη δημοτικού. Σαββάτο του Λαζάρου, στο πρώτο πατρικό δίπλα στη λίμνη. Φορώ λεπτό καλσόν άσπρο ή μπεζ με λουλουδάκια τις περισσότερες φορές ή άσπρο με καρδούλες λευκές. Παπουτσάκια λουστρίνι πάντα πάλι μπεζ ή λευκά. Καινούργια, αγορασμένα για το Πάσχα. Στο τέλος πάντα τα δακτυλάκια και πίσω στην μικρή φτέρνα σημάδια ή μικρές φουσκίτσες. Μα ποιος έδινε σημασία. Κανείς!

Φόρεμα λευκό ή μπεζ με μικρές πινελιές από διάφορα χρώματα, δεν ήμουν του ροζ στα ρούχα μου, Αντίθετα με τα παιχνίδια μου και τις ζωγραφιές μου. Μαλλάκια μακρυά ίσια, κοκαλάκια ή στέκα με λουλούδια, λευκά τι άλλο. Καλαθάκι με άνθη μέσα γεμάτο απ' την αμυγδαλιά.

Η καρδιά να χτυπάει σαν τρελή. Χαρούμενη για όλα, για τα ρούχα, για το καλαθάκι, που ήταν πιο όμορφο άδειο παρά μετά γεμάτο με αυγουλάκια, που κάθονταν αναπαυτικά στα άνθη.  Πρωί, πριν μεσημεριάσει, ήλιος πάντα, γεμάτο μυρωδιές ο αέρας. Μυρωδιές από άνθη πασχαλιάς, αμυγδαλιάς, φρέσκο πράσινο χορταράκι όλα μόλις ξεπεταγμένα, ειδυλλιακά όλα και τόσο παραμυθένια φάνταζαν στο μυαλό.

Δεν υπήρχε πιο όμορφη μέρα απ' την σημερινή! Πάντα όταν έκλειναν τα σχολεία λαχταρούσα για αυτήν τη μέρα.

Ξεκινούσα απ' την γειτονιά, ντροπαλή πολύ! Δεν κοιτούσα κανέναν στα μάτια, πάντα το βλέμμα μου κάτω στο χώμα. Πολύ αργότερα ήρθε στο χωριό άσφαλτος στις γειτονιές.

Αν με άφηνες κάτω από μια πασχαλιά με καλαθάκι, με τα ρουχαλάκια μου εκείνη τη μέρα, θα ήμουν το πιο ευτυχισμένο κοριτσάκι του κόσμου. Πήγαινα μόνο στη γειτονιά. Σε ένα σπίτι εκεί κοντά είχε μια πασχαλιά, μωβ. Εκεί ήθελα να πηγαίνω πιο πολύ. Μέχρι το Πάσχα, ελάχιστα κλαδιά είχαν απομένει στο δέντρο με άνθη.

Μετά που τελείωνα με τα λάζαρα, επέστρεφα σπίτι. Δεν έβγαζα από πάνω μου τα ρούχα μου. Και έτρεχα στα λιβάδια, παπούτσια, καλσόν όλα πράσινα! Ύπνος το βράδυ και χαμόγελο μέχρι το άλλο πρωί.

Εύη Γκάλαβου 2012 (μεταφορά απ΄το πρωτότυπο)