Δίπλα στην πνιγμένη λίμνη
δύο σώματα
γεμάτα έρωτα
κάτω απ' τον ίσκιο
ενός μεγάλου δέντρου.
Δε μιλά
κι ούτε κοιτά,
λυπάται μονάχα
που δεν μπόρεσε
σαν τα δυο ερωτευμένα σώματα
κάτω στις ρίζες του
να μιλήσει στην Ιτιά.
Εκείνη αναρωτιέται
κάθε μέρα η δύστυχη
γιατί εκείνος δεν κάνει ένα βήμα.
"Τι είναι ένα βήμα;
Ένα βήμα εκείνος
δέκα εγώ θα κάνω" λέει από μέσα της.
Μα ξεχνά πως κι εκείνη ρίζες έχει
στο κορμί της
μα όχι στην ψυχή της,
απλησίαστος θα μείνει.
Έστω αυτά τα δυο ερωτευμένα σώματα
που ερωτοτροπούν φλύαρα
και φλογερά
εκεί στις ρίζες του,
ας ονειρευτεί
πως είναι
εκείνη
κι
εκείνος.
Για μια και μοναδική στιγμή.
Ένας έρωτας δικός τους!
Εύη Γκάλαβου.
Σχόλια
μπράβο , καλή μου!
Να σαι πάντα καλά!
πολύ όμορφη γραφή!
Παρ όλα αυτά, οι ρίζες μένουν ρίζες και βαθαίνουν με το μεγάλωμα του "κορμιού" και άντε να τις ξεριζώσεις..
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο και τον χρόνο σας!
Εύη μου φιλάκια!!!!!!