Η δυνατότητα και η ικανότητα επιβίωσης σε μία ασταθή και επικίνδυνη κατάσταση ορίζεται ως η μέθη της ζωής και της ψυχής. Να ακροβατείς αγαπητή γυναίκα, για να υψώνεσαι σε νοητά κι ονειρικά λογοτεχνικά τοπία!
Όλο αυτό που γράψατε, μου θύμησε ένα παλιό μου σχετικά ποίημα από την ποιητική συλλογή "Παράθυρο στα όνειρα":
"Η ισορροπίστρια της νύχτας
Στήριξε το ένα της πόδι στη μνήμη. Κλειστά τα μάτια στο σκοτάδι, χαϊδεύουν οι παλάμες τις πληγές, πάνω στις κορυφογραμμές ο ήλιος ξεψυχάει, λειψές οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν.
Μόλις φάνηκες στο περίγραμμα του ήλιου με τα καψαλισμένα δάχτυλα της μέρας. Πώς έμαθες να ισορροπείς στις άγονες γραμμές του ονείρου, στις αιχμηρές γωνιές του παραδείσου, με τις αυταπάτες γκρεμισμένες απ’ τα χέρια του εχθρού σου-της σιωπής;
Είπες: «Μαζεύω ευωδιές απ’ άλλες εποχές καθώς τρυγάω τον πόνο των ανθρώπων κι ακροβατώ στις επιφάνειες των αστεριών. Μέσα μου εκρήγνυνται μάταιες πλάκες -οι μέθες της σιωπής μετά τον οργασμό- πιο ουσιαστικές αλήθειες κι από το στιγμιαίο ίλιγγο του θανάτου».
Υγρές αναπνοές στον πόθο της ζωής, εσύ έσμιξες το δέντρο με τη θάλασσα κι οι ρίζες σου ποτίστηκαν από την αντοχή στη μάχη του καημού του ένοχου. Πώς μπόρεσε η έρημη γη ν’ αναπλαστεί κοντά σου;
Πιο σίγουρος στη μοναξιά σου μακριά από την αιώνια απειλή της ακαμψίας, τρύπωσε μες στα ανούσια λόγια, τα προβατόσχημα των ανθρώπων που φιλιούνται μες στο τέλμα. Δώσε τους ζωές καινούργιες, κορυφογραμμές και με σιγουριά πάτησε και το άλλο σου πόδι απ’ την πλευρά του φεγγαριού, ψηλαφώντας με τα δάχτυλα· τ’ αστέρια πάνω στων ανθρώπων τις ψυχές τα χνάρια της αιώνιας νύχτας της ακροβάτισσας.
Η αγάπη κ. Ζαράρη σαν κινητήριος δύναμη, για τη ζωή, είναι αυτή που θα μου δείξει δρόμο και τρόπο. Χωρίς αυτό να μειώνει τους κινδύνους, ή την αξία της. Είναι γλυκιά η μέθη απ΄όπου και αν προέρχεται. Η λατρεία των άπιαστων λογοτεχνικών τοπίων, προς το παρόν μου δείχνουν έναν κοφτερό δρόμο... μα σαν υπάρχει θέληση...
Συνεχίζω να ακροβατώ...
Χάρηκα πολύ που σας ξαναείδα! Να έχετε όμορφο και δροσερό απόγευμα.
Είτε πατούμε με δυο τα πόδια είτε με το ένα μονάχα, είναι δύσκολες οι διαδρομές.
Θέλουν -οι διαδρομες- δύναμη και αποφασιστικότητα, την αντοχή την αποκτούμε καθώς ματώνουμε.
Σας το έχω ξαναπεί, μου αρέσει και αυτή σας η γραφή!
Σας ευχαριστώ για το μοίρασμα και είμαι σιγουρη πως δεν θα μου αρνηθείτε να το δημοσιεύσω σε μια μελλοντική ανάρτηση, καθώς θεωρώ πως εδώ δεν είναι η θέση του.
Να είστε καλά, με καλύψατε πλήρως με τις απαντήσεις σας! Καλό σας βράδυ! Μονάχα μία μικρή διόρθωση στο ποίημα σε κάτι που μου ξέφυγε. Το σωστό είναι: "Πιο σίγουρη στη μοναξιά σου".
Σχόλια
"Η ισορροπίστρια της νύχτας
Στήριξε το ένα της πόδι στη μνήμη.
Κλειστά τα μάτια στο σκοτάδι,
χαϊδεύουν οι παλάμες τις πληγές,
πάνω στις κορυφογραμμές ο ήλιος ξεψυχάει,
λειψές οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν.
Μόλις φάνηκες στο περίγραμμα του ήλιου
με τα καψαλισμένα δάχτυλα της μέρας.
Πώς έμαθες να ισορροπείς στις άγονες
γραμμές του ονείρου, στις αιχμηρές γωνιές
του παραδείσου, με τις αυταπάτες γκρεμισμένες
απ’ τα χέρια του εχθρού σου-της σιωπής;
Είπες: «Μαζεύω ευωδιές απ’ άλλες εποχές
καθώς τρυγάω τον πόνο των ανθρώπων
κι ακροβατώ στις επιφάνειες των αστεριών.
Μέσα μου εκρήγνυνται μάταιες πλάκες
-οι μέθες της σιωπής μετά τον οργασμό-
πιο ουσιαστικές αλήθειες κι από το στιγμιαίο
ίλιγγο του θανάτου».
Υγρές αναπνοές στον πόθο της ζωής,
εσύ έσμιξες το δέντρο με τη θάλασσα
κι οι ρίζες σου ποτίστηκαν από την αντοχή
στη μάχη του καημού του ένοχου.
Πώς μπόρεσε η έρημη γη
ν’ αναπλαστεί κοντά σου;
Πιο σίγουρος στη μοναξιά σου
μακριά από την αιώνια απειλή της ακαμψίας,
τρύπωσε μες στα ανούσια λόγια,
τα προβατόσχημα των ανθρώπων
που φιλιούνται μες στο τέλμα.
Δώσε τους ζωές καινούργιες, κορυφογραμμές
και με σιγουριά πάτησε και το άλλο σου πόδι
απ’ την πλευρά του φεγγαριού,
ψηλαφώντας με τα δάχτυλα· τ’ αστέρια
πάνω στων ανθρώπων τις ψυχές
τα χνάρια της αιώνιας νύχτας
της ακροβάτισσας.
09/2/2008
Λάσκαρης Π. Ζαράρης"
Χωρίς αυτό να μειώνει τους κινδύνους, ή την αξία της.
Είναι γλυκιά η μέθη απ΄όπου και αν προέρχεται.
Η λατρεία των άπιαστων λογοτεχνικών τοπίων, προς το παρόν μου δείχνουν έναν κοφτερό δρόμο... μα σαν υπάρχει θέληση...
Συνεχίζω να ακροβατώ...
Χάρηκα πολύ που σας ξαναείδα!
Να έχετε όμορφο και δροσερό απόγευμα.
Είτε πατούμε με δυο τα πόδια είτε με το ένα μονάχα, είναι δύσκολες οι διαδρομές.
Θέλουν -οι διαδρομες- δύναμη και αποφασιστικότητα, την αντοχή την αποκτούμε καθώς ματώνουμε.
Σας το έχω ξαναπεί, μου αρέσει και αυτή σας η γραφή!
Σας ευχαριστώ για το μοίρασμα και είμαι σιγουρη πως δεν θα μου αρνηθείτε να το δημοσιεύσω σε μια μελλοντική ανάρτηση, καθώς θεωρώ πως εδώ δεν είναι η θέση του.
Χαίρομαι ιδιαίτερα τους διαλόγους μας!
Καλή συνέχεια!
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και την στάση σας στις μικρές μου σκέψεις.
Καλό βράδυ!
Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω!
ΝΟμίζω πως ίδια η ΖΩη μας αφήνει άφωνους, παρ όλα αυτά σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου να με διαβάσεις, καλό σου βράδυ!
Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Καλό υπόλοιπο και για σένα!