Είχα μόλις τελειώσει με τη σειρά Narcos- Mexico και ξεκινούσα το El Chapo όταν αποφάσισα να διαβάσω το συγκεκριμένο διήγημα, το οποίο είχα διαβάσει πριν χρόνια αλλά δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα! Συνήθως αρνούμαι να ξανά διαβάσω ένα κείμενο, ένα βιβλίο ή ακόμα κ ένα ποίημα όταν θυμάμαι κάθε του λέξη ή ακόμα κι όταν δεν θυμάμαι το παραμικρό. Να που μπήκα στη διαδικασία του "ξανά". Γιατί δεν θυμόμουν. Να συνέβη λόγω έκτασης; (διήγημα) να συνέβη λόγω πλοκής;
Είναι αστυνομικό με τον επιθεωρητή Μονταλμπανο. Όταν το πρώτο διάβασα, αυτό το θυμάμαι, για μένα υπήρχαν μόνο δύο επιθεωρητές στον κόσμο της λογοτεχνίας ο Πουαρό κι δεύτερος με διαφορά ο Σέρλοκ, ακόμα κ τώρα συνεχίζω να μην αφήνω χώρο για κανέναν αλλον. Με κλώτσησε σαν οξύς πόνος στις ωοθήκες πριν την έμμηνο ρύση και όπως συμβαίνει στον κύκλο μας μετά από 3-5 μέρες ξεχνάς τον πόνο σου και φέρεσαι σαν να μην συνέβη τίποτα. Δεν υπάρχει τελειότητα. Έχεις την εντύπωση πως θα αγγίξεις Ήλιο μα δεν φταίνε τα κέρινα φτερά. Τυφλώθηκα τόσο επειδή δεν είδα τίποτα, τυφλώθηκα απ' μια συνηθισμένη μέρα γραφής πάνω σε ένα γραφείο ή μια γραφομηχανή. Κάτι ήθελε να πει, κάτι άλλο ήθελα να δω και χωρίστηκαμε σαν πρώτο τυφλό ραντεβού που λες "ναι, θα μιλήσουμε ξανά" και επιστρέφοντας στη φωλιά διαγράφει ο ένας τον άλλον με ανακούφιση. Ο El Chapo ήταν ο "γλύκας" μου στο Ναρκος - Μεξικο, η αδυναμία που δεν προσέχει κανείς κι στο Ελ Τσαπο είναι ο δρόμος που πηγαίνεις εκεί που κοιτάς. Και στις δύο περιπτώσεις (διήγημα κ σειρά) η επιμονή άλλοτε βαδίζοντας παράλληλα με την εμμονή οδηγούν στον στόχο, ηθικό(ς) ή ανήθικο(ς).
Σχόλια