Κύλησαν οι μέρες του Οκτώβρη και διανύουμε Νοέμβρη μήνα με ανοιξιάτικες θερμοκρασίες. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Κύλησαν, λοιπόν, οι μέρες κενές χωρίς γραφή και οι λιγοστοί θαυμαστές μου (χιλιάδες αλλά είμαι μετριόφρων, μη το κάνουμε θέμα) γέμισαν τα ινμπόξια μου, εκ του ινμποξ, τόσο στο facebook όσο και στο instagram με μηνύματα μέσα από τα οποία εξέφραζαν τη λύπη τους για την απουσία των κειμένων μου.
Η αλήθεια είναι πως μου έλειψε αυτή η επι-κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει μεταξύ μας. Τα μηνύματά σας λοιπόν, με οδήγησαν ξανά στο αγαπημένο πληκτρολόγιο του υπολογιστή, αν και ά-μπνευστη, νέα λέξη δικής μου έμπνευσης, η οποία δηλώνει την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι αυτό το διάστημα, δηλαδή χωρίς έμπνευση. Οπότε και θα προσπαθήσω να ολοκληρώσω ένα αξιοπρεπές κείμενο.
Αν και δεν είχα ένα συγκεκριμένο θέμα στο μυαλό μου για να το αναπτύξω σήμερα, όμως όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, τρώγοντας έρχεται η όρεξη, έτσι και τώρα…
Ανταλλάσοντας μηνύματα, μ’ έναν φίλο ομότεχνο για τα προβλήματα γενικότερα της καθημερινότητας όπως η έλλειψη έμπνευσης, χρόνου, η πίεση δουλειάς που ενδεχομένως δέχεται ο καθ’ ένας στο χώρο εργασίας του… μ’ έβαλαν σε σκέψη για άλλη μια φορά σε ποια εποχή ζούμε!
Ζούμε στην εποχή του πληκτρολογίου, έτσι θα την ονομάσω.
Αν και εμείς εδώ στην Πτολεμαΐδα που ζούμε, αλλά και γενικά όσοι ζουν σε μικρές επαρχιακές πόλεις, είμαστε θα το έλεγα εν μέρει τυχεροί, γιατί το λέω αυτό… Ακόμα και μια απλή βόλτα να κάνουμε έξω στο κέντρο, θα συναντήσουμε στο διάβα μας φίλους και γνωστούς θα μιλήσουμε, θα ανταλλάξουμε δυο κουβέντες, ίσως και να καταλήξουμε σε μια κοινή βόλτα.
Ζούμε στην εποχή του πληκτρολογίου συζητάμε μέσω μηνυμάτων, ανταλλάσουμε εικονίδια, εικόνες, ερεθίσματα, σκέψεις με διαδικτυακούς φίλους είτε από την ίδια πόλη είτε από κάπου αλλού. Κι όμως υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που καθόμαστε δίπλα δίπλα σ’ ένα ταμείο ή στο διπλανό τραπεζάκι ενός καφέ και δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον παρ’ όλου που είμαστε «φίλοι» σ’ ένα από τα πολλά κοινωνικά μέσα που έχουμε κατεβάσει στο κινητό μας. Ή απλά κάποιες φορές προσποιούμαστε πως δεν είδαμε, δεν κοιτάξαμε και δεν ανταλλάξαμε ματιές.
Φανταστείτε τι συμβαίνει σε μεγαλύτερες πληθυσμιακά πόλεις.
Υπάρχει πολύ μοναξιά εκεί έξω και καταλαβαίνω πως η τεχνολογία μάς έχει ενώσει κατά κάποιον τρόπο, όμως δεν είναι το ίδιο με την επαφή που έχεις και την επικοινωνία που αναπτύσσεις σε μια συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο.
Δεν αλλάζει, έχει άλλη χάρη η οπτική επαφή σε σχέση με την ανταλλαγή στεγνών μηνυμάτων μέσω πληκτρολογίου. Η αίσθηση που σε γεμίζει όταν έχεις απέναντί σου τον συνομιλητή, οι κινήσεις του σώματος, οι αντιδράσεις του προσώπου στη διάρκεια της επικοινωνίας, η επαφή ενδεχομένως… όλα αυτά κι όχι μόνο θα σε γεμίσουν, θα σε αναζωογονήσουν.
Όσες εφαρμογές και να κατεβάσουμε στα κινητά μας, όσους λογαριασμούς και να ανοίξουμε σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα η επαφή, η προσωπική επαφή, η επαφή και η σύνδεση που πετυχαίνεις με τα μάτια, δε θα καταφέρει κανείς και τίποτα να την αντικαταστήσει.
Σας χαιρετώ και ελπίζω να τα πούμε κι εκεί «έξω».
υγ όπως δημοσιεύθηκε στο site prolemaida news
εύη γκάλαβου
Σχόλια