Άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε από μέσα το
δοχείο με το μελάνι, την πένα και το βουλοκέρι. Διόρθωσε το χαρτί που ήταν πάνω
στο γραφείο της. Βούτηξε την πένα μέσα στο μελάνι και ξεκίνησε να γράφει, ένα
γράμμα σε Εκείνον.
"
Παρίσι, 8 Ιουνίου 1789.
Αγαπημένε μου Ζοζέφ.
Έλαβα το γράμμα σου όλο χαρά, σύντομα όμως
μετατράπηκε σε έναν φρικαλέο εφιάλτη. Δε σου κρύβω, είχα πονηρευτεί μετά το
τελευταίο γράμμα που μου είχες στείλει πριν μερικές εβδομάδες.
Έχω τόσα να σου πω.
Με βρίσκεις μέσα στις προετοιμασίες, για
την μεγάλη έξοδο. Ναι, κοντεύουμε αγάπη μου, οργανώνουμε και εφοδιαζόμαστε με
ό,τι μπορούμε. Η κατάσταση εδώ είναι πλέον αφόρητη. Δε βαστούν άλλο τα πόδια
μου και η καρδιά μου, να συντροφεύω στις τελευταίες κατοικίες παιδιά και
μάνες, πατεράδες που πάλεψαν για τις οικογένειες τους. Να βλέπω αδύναμα κορμιά
να μην μπορούν να κάνουν ένα βήμα στον ήλιο. Να βλέπω ψυχές που θέλουν να
ζήσουν αλλά τα κορμιά τους να είναι σκελετωμένα. Κι εγώ να μην μπορώ να βοηθήσω
κανέναν.
Το Άλλο μου μισό ηγείται πλέον μιας
μεγάλης δύναμης απ’ την "Τρίτη τάξη".
Καρδούλα μου, ο κρυφός έρωτας που ζήσαμε,
ήταν μαγικός. Καμία στιγμή μαζί σου δε θα επαναληφθεί, και δε θα αντικατασταθεί
ποτέ, αιώνιε μου Έρωτα.
Ήμασταν σαν δύο σταγόνες νερό, με τις
ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες φοβίες, τις ίδιες τύψεις και ενοχές απέναντι στο
άλλο μας Μισό.
Ψυχή μου, μια καρδιά μπορεί να χωρέσει
πέραν της Μίας Αγάπης και μια δεύτερη εξίσου Μεγάλη αγάπη σαν τη δική ΜΑΣ.
Σε συγχωρώ, όπως ξέρω πως θα με
συγχωρέσεις και Εσύ για όσα δεινά σου προκάλεσα στην καρδιά, στη ψυχή και στο
κορμί.
Δε σου κρατώ κακία, πως μπορώ άλλωστε σε
μια τόσο όμορφη ψυχή σαν την δική σου να κρατήσω κακία, γιατί να το κάνω;
Συγχώρεσε με που ξεκίνησα όλα όσα δεν
μπορούσα αργότερα να συνεχίσω.
Δεν είχαμε αγάπη μου και οι δύο τη δύναμη
να συνεχίσουμε, να κάνουμε το πιο πέρα βήμα, την υπέρβαση.
Αγάπη μου γλυκιά, σαν δίδυμες ψυχές που
είμαστε, θυμάσαι εκείνο το απόγευμα που συζητούσαμε και γελούσαμε; Είχαμε διαπιστώσει πως Εμείς δεν είμαστε για
τέτοιες καταστάσεις. Και όμως αφήσαμε τις αισθήσεις μας να μας οδηγήσουν έτσι
απλά χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα σε μια ζάλη του έρωτα, μέσα σε μια μέθη απ’ το
πιο γλυκό κρασί ταξιδέψαμε, σε ταξίδια μυαλού, ονείρου, σάρκας. Χωρίς
απωθημένα, ναι αγάπη μου χωρίς απωθημένα και οι δύο.
Γιατί έχουμε κουραστεί για να κερδίσουμε
το Άλλο μας μισό, και το Αγαπάμε.
Τα «θέλω» μου, άγγελέ μου γεννήθηκαν γιατί
τα θέλησες. Αν δεν τα ζητούσες δεν θα γεννιόνταν. Είχες καταλάβει πως η σάρκα
μου ήταν γεμάτη και χορτάτη, όπως και η δική σου, λατρεμένε μου.
Κατέχεις ένα κομμάτι της αριστερής
πλευράς, εκεί που βρίσκεται η θέση της καρδιάς μου. Θα το κατέχεις αιώνια. Θα
είμαι κομμάτι σου πάνω στη σάρκα σου.
Σέβομαι τις αποφάσεις σου, όπως σεβάστηκες
και εσύ πάντα τις δικιές μου.
Θα πονάω και θα σε ζητώ, όταν θα περπατώ
πάνω στις ονειρεμένες διαδρομές μας. Όταν θα μυρίζω το άρωμα σου, όταν θα σε
βλέπω και θα σε συναντώ στις συγκεντρώσεις. Θα ζω για ένα βλέμμα σου, έναν καλό
λόγο, ένα χαμόγελο σου.
Γράφω πάντα αυτά που νοιώθω, αλλά θα
πρέπει απ’ εδώ και στο εξής να αλλάξουν όλα. Εύχομαι να είμαστε πάντα γεροί. Θα
βρίσκομαι πάντα εδώ για σένα σαν φίλη.
Τα σαρκώδη χείλη μου ας αγγίζουν τα δικά
σου καυτά χείλη για τελευταία φορά, έστω σαν όνειρο. Το όνειρο που ζήσαμε Είναι
δικό μας, δεν μπορεί να μας το κλέψει κανείς πια. Σ’ ευχαριστώ για τις όμορφες
στιγμές που μου χάρισες.
Και Αγάπη μου τον Ιούλιο, ξεκινάμε την
Επανάσταση. Θέλουμε την στήριξή σας. Μην κάνετε πίσω!
"Ελευθερία, Ισότητα,
Αδελφοσύνη".
Με αιώνια ευγνωμοσύνη
η Δικιά
σου Ζανέτ.
"
Και έτσι έκλεισε το γράμμα της. Του άφησε
το κόκκινο αποτύπωμα των χειλιών της πάνω του, το γέμισε με το άρωμα της και το
έκλεισε στον πιο όμορφο φάκελο που είχε. Το σφράγισε και το γράμμα πλέον πέταξε
στον προορισμό του.
Οι δυο τους δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ.
Στις 14 Ιουλίου του 1789 όπως του είχε πει, ξεκίνησε η Επανάσταση με την
κατάληψη των φυλακών της Βαστίλης.
Εύη Γκάλαβου 2011
Σχόλια